Is op de Westerschelde het zicht nog ruim voldoende, zodra we Hansweert naderen wordt het zicht steeds minder. Hansweert is de toegang tot het Kanaal door Zuid-Beveland vanuit het zuiden. Eenmaal door de sluis is het zicht van het niveau 'geen hand voor ogen zien'. We hebben nu geen keus en vervolgen onze vaart naar Wemeldinge aan het andere eind van het kanaal.

De weergoden hebben iets met (of is het tegen) Wemeldinge, want ze laten het wederom een paar dagen flink in de mist liggen. De jaarwisseling vieren we met vrienden aan boord in een bijna onzichtbare wereld. Vuurwerk horen we slechts. Zien is er niet bij.

Nieuwjaarsdag wordt het helder en de dag erna verlaten we de plek waar we deze tocht het meest gelegen hebben. Met een enorm hartelijk dank aan de bijzonder vriendelijke havenmeester, die ons een zeer schappelijk wintertarief heeft berekend.

Heerlijk zeilend over de Oosterschelde horen we over de marifoon een verontrustend bericht. De noordkolk van de Krammersluis is gestremd. Volgens mij is dat de kolk met beweegbare brug en dus de kolk die wij moeten nemen. Een telefoontje geeft nadere bijzonderheden. Om 16:00 uur is er die dag eenmaal een schutting met brugopening. De volgende dag idem en waarschijnlijk nog langer. Er zit niks anders op dan deze schutting te nemen. We genieten van het zeilen in de winterzon en nemen de rest zoals het komt. De schutting bij de Krammer gaat gelukkig door. In de kolk worden we geconfronteerd met krakend ijs. De sluis staat duidelijk al wat langer stil. De sluisdeur gaat krakend en piepend en uitermate langzaam open. We vermoeden handbediening. Logisch dat er maar eenmaal per dag wordt gedraaid. Het wordt al donker als we de sluis uitvaren. Het Volkerak heeft veel lichtboeien waar je met enige concentratie steeds de dichtstbijzijnde kan uitpikken. Nog even worden we opgeschrikt door opnieuw, krakend ijs. Het ijsveld blijkt niet heel groot en verderop is er zoveel beroepsvaart dat het water geen kans krijgt om te bevriezen.

De Volkeraksluis levert geen verrassingen en in het begin van de avond meren we af in de gemeentehaven van Willemstad.

De volgende dag het laatste stuk binnenwater, de Haringvliet met aan het eind Stellendam. We bestuderen de verschillende weersites met informatie over de wind op de Noordzee. Alles wijst erop dat we het best meteen kunnen gaan en ook in een keer naar IJmuiden. Wind uit het zuidwesten wat betekent dat we, met alleen de genua, voor de wind varen. Windkracht gaat in de loop van de dag toenemen naar 5 á 6 Bft. Pittig, maar nu we ingeslingerd zijn, is het prima te doen. Belangrijk: het blijft droog.

's Morgens verlaten we op tijd de haven en kachelen de Goereese sluis door het Slijkgat op. Kalm water. Noem het inweken. Eenmaal op zee en onder zeil golft het wat meer en volgt de voorwasfase. We bevinden ons in een wastobbe. De zon schijnt en het is helemaal niet vervelend. Na de Maasmond wordt de zee ruiger en gaat de Markiezin met haar vrijboorden bijna volledig in het water. We vinden dat de hoofdwas is aangebroken. Het wordt iets minder plezierig. In de buurt van IJmuiden begint de centrifugeronde. Dat geeft toch wat moeilijkheden. De motor start slecht en het kost heel veel moeite om stootwillen te gaan ophangen. Zelfs ruim binnen de binnenpieren. Omdat de motor niet helemaal draait zoals het moet, nemen we de C-steiger om aan te leggen en doen geen moeite om nog onze eigen box op te gaan. In de winter is de C-steiger de crashsteiger, zeggen wij altijd. Vooraan in de haven, makkelijk te bereiken, lekker leeg en dus veel ruimte.

We zijn er weer. Een prachtige winterzeiltocht toegevoegd aan onze ervaringen. We hebben Terschelling niet gemist.