De zon schijnt. De wind laat zich van zijn rustige kant zien. Mooie gelegenheid om de Markiezin vaarklaar te maken voor een winterse tocht. Dektent, sneeuw, genuahoes, en veel landvasten moeten weggehaald. Schoten tevoorschijn toveren en aanbrengen. Veiligheidsmiddelen aan de reling bevestigen. Tegenvaller is de kotterfok. De stag is óf gebroken, óf bevroren bij de mast.

Eindelijk gooien we de laatste lijnen los.

Op naar de sluis. Ik roep ze op en tegen mijn gewoonte in meld ik me met 'zeiljacht Markiezin'. In het antwoord klinkt overduidelijk de verbazing van de sluismeester. Je hoort hem bijna denken “wat moet zo'n plezierjacht nou met dit weer hier?”. Hij stelt nog net die vraag niet, en draait vlot de sluis voor ons. We tuffen het Noordzeekanaal op. Het is behoorlijk koud! De gevoelstemperatuur ligt ruim lager dan de werkelijke. We beginnen te twijfelen aan ons doel Enkhuizen. Een telefoontje van vrienden is voldoende om ons te richten op Lelystad. Daar liggen zij en is een uur of 2 korter varen. 

Er ligt geen ijs na de Oranjesluizen. Dat was 2 jaar geleden wel het geval. En toch is het nu kouder. Het is een motortocht naar Lelystad en donker wanneer we arriveren. Afmeren aan de kade vlak voor het restaurant. De gasten kijken vanachter hun goed gevulde glas toe. Gratis entertainment. Een voorbijganger zegt “Ik vind jullie erg stoer! Mag ik dat zeggen?“. Natuurlijk! Of we onszelf stoer vinden laten we in het midden. Het is tijd voor een borrel!

De volgende dag ligt er een pak sneeuw en komt de ene na de andere sneeuwbui over. We blijven liggen. 's Avonds voegt nog een vriendenboot zich bij ons. Zo gaan we met drie boten onderweg naar Kornwerderzand. Makkum is dichtgevroren. De steiger bij de sluis niet. Tot we de volgende morgen wakker worden. Dan blijken we toch in een aardige ijsklont te liggen. We spelen ijsbreker en gaan het Wad op. Dichte mist! Geen probleem op de Boontjes, maar wat doen we bij Harlingen? We wagen het erop. De kans bestaat dat we worden 'aangehouden' omdat pleziervaart niet mag varen zonder goedgekeurde binnenvaartradar. Als de veerboot van Doeksen een schipper heeft met de pest aan jachies wordt de politie ingezet. De Pollendam is te doen. Bereik je de ene boei dan zie je de volgende. Grote palen wat het ook makkelijker maakt. Maar aan het eind is het even knap lastig. Ik heb goeie ogen en Henk geeft de richting van de volgende boei aan m.b.v. de radar, maar hier wil het niet meteen lukken. Ik zit ruim buiten de vaargeul en kan nog net voorkomen vast te lopen. Oef! Ik zweet heel even peentjes. De veerboot geeft een lang waarschuwingssignaal. Ik denk gericht op onze collega's, onzichtbaar voor ons. Ik zie helemaal niks. Waar is die boei? De diepte meter knalt weer naar beneden. Ik zit wederom buiten de vaargeul. Ha, dáár is de boei! Zo en nu weer een zoek- en vindritme opbouwen. Dat lukt. We hebben overwogen terug te gaan, maar met het ritme weer goed gaan we door. We vinden zelf dat dit niet tot erg goed zeemanschap hoort. Een volgende keer wordt het bij deze omstandigheden Harlingen!

Onze collega's duiken op uit de mist en we varen gezamenlijk verder. Het zicht wordt langzaam beter. De wind steekt op en de regen begint. Een erg prettige tocht is het niet. Sowieso omdat we niet kunnen zeilen. Als toetje krijgen we in het zicht van de haven een hagelbui over ons heen. Venijnig die hagelsteentjes in mijn gezicht! Nog even doorzetten en dan leggen we vast in de jachthaven. Terschelling bereikt!