Londen bruist. Londen is big. Londen is in beweging. Londen wekt indruk. Londen is een stad waar ik misschien best zou kunnen wonen. En dat terwijl ik van Amsterdam, wat een dorp is vergeleken met Londen, niet veel moet hebben.

We zijn een paar dagen echte toeristen.

We gaan een paar uur in een dubbeldekker zitten waarbij je eigenlijk op en af moet stappen. We hebben perfect uitzicht bovenin op de voorste rij en krijgen zo een (hernieuwde) indruk van allerlei toeristische trekpleisters en de stad. Het verkeer is erg druk en de bus gaat erg langzaam. Na ruim 2 uur stappen we uit bij de Londen Eye. Het enorme reuzenrad waarmee je een geweldig uitzicht over de stad schijnt te hebben. De rij belangstellenden is ongeveer even lang als het rad aan doorsnee heeft. Laten we het vooral een dagje uitstellen. Kan ik gelijk nog een poosje moed verzamelen.

We lopen richting stadscentrum. Langs de Big Ben en andere bekende gebouwen. Piccadilly Circus komt mij onwaarschijnlijk klein voor. In mijn herinnering is het een enorm plein. Geen idee met welk plein ik het verwar. Trafalgar Square hebben we met de bus gereden en is echt iets heel anders. Die leeuwen herkende ik meteen. Vage herinneringen aan een discotheek die ik nu nergens zie. Is ook heel wat jaren geleden. We struinen verder door de regen, bezoeken nog een mega boekhandel en keren naar de haven terug met de metro.

De Tower Bridge is deze keer een absolute must. We beklimmen de trap met ruim 200 treden. Het uitzicht vanaf de verbindingsgangen is mooi. De torens zijn 65 meter hoog. De gangen hangen iets lager. Het is geen uitzicht over heel Londen, maar het begin is er.

De Londen Eye biedt wel uitzicht over heel Londen en de omgeving er omheen. 135 Meter hoog geeft bij helder weer fantastische beelden. Ik ga er met enige aarzeling in. Een beetje hoogtevrees heb ik wel. De afgesloten cabines voelen veilig genoeg zodat ik er toch erg van geniet. Er is zoveel te zien dat het onmogelijk is om alles in je op te nemen. St. Paul’s Cathedral onze volgende bestemming komt niet door mijn gezichtsveld. Niet bewust, want ik kijk echt alle kanten op. De enorme variatie in hoge gebouwen is fascinerend. De vele bruggen over de Thames boeien. Waterloo station ziet er indrukwekkend uit van boven af. De mannen die langs een glazen torenflat balanceren aan lijnen wekken rillingen op. Veel te snel staan we weer met beide benen op straat.

St. Paul’s Cathedral is een onverwacht cadeautje. Ik bekijk graag kathedralen, maar was niet erg nieuwgierig naar deze. Tot we er zijn en blijkt dat de Dome te beklimmen is. Eerst 257 treden naar de Whispering gallery, de onderste rand van de binnenste koepel. Uitzicht over het altaar en omgeving. 119 Treden verder is de Stone gallery. Hier sta je buiten aan de onderkant van de buitenste koepel. Fraai uitzicht over de stad. Na nog eens 152 treden, welke binnen tussen de 2 koepels in zijn, sta je op de Golden Gallery bovenaan de koepel. Een magnifiek uitzicht. Je moet er even wat voor doen, maar de beloning is er naar. Uren kan je daar om je heen kijken. St. Paul’s is een mooie kathedraal, maar nogal overweldigend in het verheerlijken van militairen door de eeuwen heen. Persoonlijk kan ik dat niet zo rijmen met het geloof. De Crypt vind ik behoorlijk sinister.

Na alle trappen van St. Paul’s kunnen we nog wel even de helling bij Greenwich op. De musea daar sluiten net op het moment dat we arriveren, maar we komen voor de nulmeridiaan. Toch even erop staan en verder genieten van weer een prachtig uitzicht over een deel van Londen. Omdat we nu op het hoogste punt zijn geweest, nemen we ook het laagste punt mee. De voetgangerstunnel onder de Thames. De liften werken niet. Betekent nog een flink aantal traptreden af en bij de andere oever weer op. Het is een raar idee dat we binnen een paar dagen weer over deze tunnel heen varen.