Tweede helft augustus schepen we in samen met onze vrienden Lizelotte en Frans. Bestemming is Londen. De verwachting van de windrichting heeft een geplande zuidelijke route bepaald. Stuk de zee insteken en een paar slagen naar de Maasmond. Het waait niet zo hard en de Markiezin loopt niet snel. Het kruisen valt als altijd wat tegen. Het duurt lang voor we de Maasmond bereiken en de wind valt intussen volledig weg. Het wordt een paar uren motorzeilen.

Eenmaal de Maasmond over kan de koers verlegd en kunnen de zeilen weer op. Een prachtig heldere nacht met enorm veel sterren maakt de wat knobbelige zee goed. De tweede dag zijn de zon en de wind ons goed gezind. We zeilen met een lekker gangetje en genieten volop.

Eind van de middag pakken we een mooring op bij Queenborough. Een nachtje slapen en wachten op het tij mee de Thames op.

’s Morgens om een uur of half negen haken we los en varen de grote rivier op. In het begin vooral veel havenindustrie. Het is laagwater. In de verte liggen een paar zeehonden te zonnen op de zandbanken. De Cobolfretmaatschappij is flink vertegenwoordigd. Ze lopen ons op, komen ons tegemoet en liggen ook nog afgemeerd. Het zijn van die dingen die ons bezig houden aan boord.

Geleidelijk aan wordt de rivier wat smaller en de bebouwing verdicht zich. We komen bij de Thames Barrier. Mijltje of 2 ervoor hebben we ons keurig gemeld op channel 14 zoals op een heel groot bord staat aangegeven. ‘London VTS’ (Vessel Traffic Services) kan ons nog niet zien en wil dat we in zicht van de Barrier weer melden. Zet dat bord dan niet op een dergelijke afstand neer! We varen nog wat bochten om en daar is de Thames Barrier. Als je denkt “dat zal een grote wauwfactor hebben”, niets is minder waar. Eigenlijk is het een deceptie. Op een of andere manier zien deze gebouwtjes er op foto’s en in films vele malen indrukwekkender uit dan in de werkelijkheid. Na melding gaan we keurig door de golf-span, de opening tussen de meest stuurboord gelegen pijlers waar hele grote groene pijlen aangeven dat je daar dient te passeren. Te oordelen naar gesprekken via de marifoon is dit voor sommige zeilers toch erg moeilijk te begrijpen. Het Engels via de marifoon is ook een beetje lastig te verstaan.

Na de Barrier vaar je langs het Millennium Dome. Tegenwoordig heet dat ‘The O₂’. Een lelijk gebouw. Lizelotte en ik missen het grotendeels, want we zijn druk met het fotograferen en filmen van de nulmeridiaan. We varen van het oostelijk halfrond naar het westelijk halfrond. De 0^°00.000’ E laat zich niet vastleggen op de heenweg naar Londen City. De E(ast) verandert in W(est) met tweemaal 0^°00.001’ en een korte pauze ertussen. Buiten wordt vrolijk geroepen dat de nullenreeks wél te zien is op de hand GPS. Verschil moet er wezen. Op de terugweg nieuwe kansen.

We varen nu langs Greenwich, musea, kantoren- en woontorens in vele varianten maar allemaal redelijk hoog. Er is veel te zien. En dan komt de ‘laatste’ bocht en daar is de Tower Bridge! Prachtig gezicht. We dobberen nog een poosje heen en weer tot de sluis van St. Katherine’s Dock gaat draaien. St. Katherine’s Dock is de jachthaven waar we afmeren. In het centrum van Londen. Door de hoge gebouwen er omheen lig je heel beschut en rustig. Loop het terrein af en je bevindt je in de hectiek van (toeristisch) Londen. Een mooiere plek kunnen we ons niet wensen. We gaan de stad enkele dagen op ons in laten werken.