De open dagen van zeezeilschool het Wijde Water zitten er weer op! De Markiezin is ook dit jaar moederschip. Wederom is het een enerverend weekend. Op vrijdagmiddag rustig naar Seaport Marina getuft. Stralende zon. Lekker temperatuurtje. Wat wil een mens nog meer? Optimistische Henk meteen in korte broek. Ik spijkerbroek en trui. Henk heeft gelijk gekregen. Ik heb het warm gehad.

Op zaterdagmorgen valt het weer een klein beetje tegen. Het is grijs, grauw, koud en het waait pittig. Dat laatste is niet erg. Zeilen met windkracht 6 kan prima. Later neemt dat af tot 4 á 5. De zon heeft de kracht niet om door de wolken heen te komen. Heel af en toe doet ze een poging. Gelukkig blijft het droog.

Tegen 10 uur arriveren de eerste deelnemers. De schippers en co-schippers kunnen aan de slag. Samen met Laura neem ik het catering gedeelte voor mijn rekening. Wat er op neer komt dat ik uit mijn eigen kombuis wordt gestuurd, want Laura kan het prima alleen aan. Slechts af en toe help ik een handje waar het de lunch van de crew betreft. Verder mag ik me bezighouden met het foto laboratorium.

Het is drukker in vergelijking met vorig jaar. Qua tochten dan. Dit jaar zijn er veel meer deelnemers die afbellen of niet komen opdagen. Ligt het aan het weer? Ligt het aan het publiek? We komen er waarschijnlijk nooit achter. In elk geval varen er nu 4 boten tochten van een uurtje of 2. Door de hoeveelheid wind en de golven zijn er een aantal zeezieken. Ook dit hoort (helaas) bij het zeezeilen. Ik weet er zelf alles van. Gelukkig zijn de meeste deelnemers enthousiast bij terugkeer in de haven. Dat is een beloning voor al het harde werken van het Wijde Water team.

Ik vaar niet mee, maar hoor de verhalen en zie dat sommige schippers het moeilijk vinden om op tijd terug te zijn. Niet op de stroming gelet! Met de mistbanken die er zo nu en dan zijn kan je dan je positie soms wat moeilijk bepalen. Geen zicht op vuurtoren, paal, pier of kustlijn. Schipperen op een schip waar je de apparatuur niet van kent, betekent bellen! “Hoe werkt je gps? We moeten even onze positie weten.” De stroom zet de schepen meer weg dan ze verwachten. Als je dan tegen de wind in terug moet kost dat tijd.

Aan boord is een reddingsvest verplicht. Dat levert hilarische momenten op. Geknutsel om de band kleiner of groter te maken. Hoe trek je zo’n ding aan? En eenmaal onderweg kan je natuurlijk per ongeluk een touwtje van je reddingsvest aanzien voor een lijn waar je zeil mee hijst. Oei, dan blaast je vest op en sta je als een bolletje op dek.

Het zijn allemaal van die dingen die er bij horen. De totale zeezeilervaring zullen we maar zeggen. Even na 6 uur zijn alle deelnemers weg en zakken we met z’n allen onderuit in de kajuit van de Markiezin. Het is te koud om buiten te zitten. Na een welverdiend biertje of wijntje voel je de vermoeidheid van zo’n dag extra.

 Zondagochtend is nog steeds grijs en grauw. Maar nu ook geen wind! De misthoorn loeit elke 30 seconden. De wereld om ons heen is klein. Als de deelnemers van deze dag beginnen te arriveren is er een beetje wind en iets minder mist. Er kan nog wat gezeild worden in de ochtend. Of is het meer dobberen? Aan het begin van de middag trekt de mist zo dicht dat de verkeersdienst IJmuiden via de marifoon verzoekt om de radar bij te zetten of weer de haven in te gaan. In plaats van zeilen worden er nu motor manoeuvreer tochtjes gehouden. Gelukkig kunnen de deelnemers dat ook waarderen. Dit jaar komen de mensen van verder weg. Sommigen staan er zelfs lang voor in de file. Dat pakt uiteindelijk goed uit, want aan het eind van de middag trekt de mist op, de wind aan en gaan er nog 3 tochten de zee op om te zeilen. Een perfecte afsluiting van een prima weekend!

Arie, Froukje, Henk, Inge, Jeroen, Kors, Laura, Leo, Margit, Paul, Peter, Ricco, Roland, Sander, en Ton, bedankt voor een geweldige inzet en een fantastisch weekend! Tot volgend jaar!