Na een kleine twee weken afwezigheid om te werken, keert Henk eind juli weer terug op de Markiezin. We nemen één dag om te acclimatiseren. Even genieten van het mooie weer en natuurlijk moet Henk de FRAM zien. Het is hét schip van Colin Archer en bovendien erg de moeite waard. Een tweede bezoek vind ik helemaal niet erg. Nieuw is dat ook de motorruimte nu opengesteld is. Indrukwekkend!

Het weer verandert naar wisselvallig en het is tijd om verder te gaan. Als de schroef in werking komt horen we een geluid wat we niet willen horen. Er zit een lijn in de schroef! Een donkere landvast in donker water. Hebben we over het hoofd gezien. Enig geregel levert een duiker op die heel vlot onze schroef van de lijn bevrijdt. We kunnen gaan. Geen minuut te vroeg, want de vaste ligplaatshouder van deze box is teruggekeerd en niet in al te beste stemming.

We varen het Oslofjord door naar Horten. Een niet te lang stuk om weer in te slingeren. Het is somber weer en dan ziet zo'n fjord er heel anders uit. Horten is de laatste Noorse plaats die we aandoen. Van daaruit gaan we naar Zweden om het scherengebied te verkennen. Scherenkust is de benaming voor kustgebieden met ondiep en vaak brak water en talrijke, meestal kleine rotsachtige eilanden, scheren genoemd.

We komen het gebied binnen in de buurt van Strømstad, het noordelijkste plaatsje aan de westkust. We gaan voor anker in de Kosterhammen. Een baai tussen twee eilandjes in. Een populaire baai, want we zijn niet de enige. De volgende dag steken we over naar het echte scherengebied. Hier scharrelen we tussen de kleinere en grotere eilandjes door. Soms zeer smalle doorgangen. Het is erg mooi! Eigenlijk worden we meteen verliefd op dit gebied. Zelfs in de regen heeft het een enorme charme. Je moet constant goed bijhouden waar de boot zich bevindt op de kaart. Wij varen nog 'the old fashion way'. Met papieren kaart. Heb je een elektronisch navigatiesysteem bij je stuur dan is het een stuk eenvoudiger (en een stuk minder avontuurlijk) om alle ondieptes en rotspunten te vermijden. Het goed de kaart bijhouden geeft het scharrelen een extra dimensie.

Ons doel van die dag is Fjällbacka. In de stromende regen arriveren we daar. En nog heeft het plaatsje een prachtige uitstraling. Tegen een hoge rots aangebouwd. Leuke, bijna sprookjesachtige, huisjes en geen saaie betonnen hoogbouw.

Het is zaak goed vast te leggen. Er gaat een storm overkomen. Die laten we uitrazen en nemen zo de tijd om Fjällbacka te bekijken. Een wandeling door een kloof en omhoog de Vetteberget op, over en weer af.

Daags erna gaan we weer verder scharrelen. Om wat mijlen te kunnen maken steken we een stuk open zee op. Het Kattegat. Veel te onrustige, knobbelige zee. We duiken snel weer tussen de eilandjes. Ankeren in de Rörbäcke Kile. Van daaruit willen we door naar Marstrand. Een grotere plaats vlak langs de vrije kust. We zullen het Kattegat over moeten steken naar Denemarken. Maar het is zo lekker om heel rustig onder alleen de genua door de scheren te scharrelen dat we Marstrand niet halen en weer voor anker gaan. Dan dient zich het juiste weerwindow aan. En zo veranderen de plannen. Laten we Marstrand links liggen en gaan vanuit de ankerbaai naar open zee. Op naar Denemarken!

Panorama's: 

Fjällbackka vanaf laag en vanaf hoog