Een snelle race betekent dat je meer dagen in de haven doorbrengt. Stavern ligt flink vol. Wij liggen uiteindelijk langszij de enige Colin Archer die meedoet met naast ons nog een boot of vier. Je moet hier niet ineens weg willen, want dat gaat niet snel lukken.

Ieder van ons gaat Stavern en omgeving wat ontdekken. Het is een klein dorpje. Mooi gelegen aan het begin van het Larvikfjord. Prachtige uitzichten. Vooral vanaf de piramide. Dit is een monument voor alle gevallen op zee in WO I en II.

We vieren Henk's verjaardag zodra de klok 12 heeft geslagen en woensdag de 16de is begonnen. Bubbels, ballonnen, slingers, gezang waarbij andere boten inhaken. Henk krijgt het er warm van. Ook voor verjaardagspost is gezorgd. Dat er post is wordt al gemeld als Henk onze finishtijd doorgeeft aan de organisatie via de marifoon. Hij snapt er dan nog niets van. Missie geslaagd!

Op donderdag is de 'Parade of Sail'. Bijna alle deelnemers in lange linie achter vlaggenschip Eileen II aan. De klassenwinnaars als eerste in de rij. Een aantal boten pavoiseert. Zo ook wij. Alle internationale seinvlaggen worden aan elkaar geknoopt en in de voorstagen gehesen. Een vrolijk gezicht. Erg jammer dat niet iedere boot dit doet. Zeker de winnaars zouden toch moeten pavoiseren.  En het vlaggenschip. Blijkbaar denkt men daar anders over in Noorwegen.

Het vormen van een echte rij duurt best lang. Men vaart toch vaak nog met een paar naast elkaar. De tocht gaat het Larvikfjord door naar Larvik. Langs de kade en langs het punt waar Colin Archer zijn boten bouwde. Met het prachtige weer een mooie tocht.

Terug in Stavern wringen alle boten zich weer op min of meer dezelfde plaats. Dan gaat het met bussen naar de jachthaven van Larvik. Hier wordt een hoby-cat (catamarans dus) race gehouden tussen alle klassenwinnaars. Zo wordt de overall winnaar bekend. We kijken even, maar het duurt allemaal nogal lang. En wij hebben honger. Dat krijg je als je niet echt luncht. We proberen de BBQ's aan te laten gaan door intense blikken. Helaas werkt dat niet. Pas na de race gaat de vlam erin.

En dan zijn er eerst nog de speeches en prijsuitreikingen. Wij mogen als eerste keer deelnemer, een plaquette ophalen met een jaarschildje. Zo hebben we bewijs dat we ooit aan een race hebben deelgenomen!

Heb je zo lang op eten gewacht is het in een kwartier op. Nog een tijdje rondkijken naar mensen die gek doen, genieten, dansen, drinken enzovoorts. En dan is de race echt over.

Vrijdag verlaten Robert en Nico de Markiezin en varen we met z'n vieren naar Oslo. Het Oslofjord is mooi. Zolang je niet in de westelijke fjorden bent geweest, zegt men. We meren af in de jachthaven van de Kongelig Norske Seilforening op het schiereiland Bygdoy.

 De komende twee weken blijft de Markiezin hier liggen. Op zondag zwaai ik Henk, Roland en Saskia uit. Zij vliegen naar Nederland. Ik bewaak het fort.