We mogen starten ja. Alleen duurt dat nog een paar dagen. De vrijdag is de hele dag wachten op het signaal dat we door de Robbegatsluis mogen gaan naar de vissershaven.

Alle honderd en zoveel boten moeten door de sluis en dat duurt en duurt en duurt.  De organisatie laat hier toch echt punten liggen. In plaats van elf uur beginnen ze pas om twaalf uur vakken aan te wijzen om te schutten. Begin liever om negen uur! Nu liggen er schepen uren te dobberen en sommige keren maar weer terug naar de jachthaven. Bij ons zijn Robert en Nico al aan boord omdat we graag met meer handjes de drukke sluis willen doen. Vroeg opgestaan om er op tijd te zijn en dan eindeloos moeten wachten. Is niet leuk! Uiteindelijk krijgen we om 18.00 uur het sein te gaan. Alle overgebleven schepen moeten gaan. Wie er nu voor de sluis ligt wordt geschut. Ook na de officiële sluitingstijd van 19.00 uur! Op dat tijdstip komen wij eindelijk de sluis uit en meren af naast de Dageraad (een sportvisser). Vermoedelijk zal de Dageraad wel bij dageraad willen vertrekken. Merken we dan wel.

Henk en ik gaan naar de briefing voor de deelnemers. Een uitermate saaie briefing zoals ook in het logboek van de organisatie zelf staat vermeld. Geen nieuws en een weerbericht wat we zelf al beter hebben uitgeplozen. Gauw weer aan boord waar ondertussen de rest van de crew is gearriveerd. Roland en Saskia hebben het vers voer meegenomen. Van de honger zullen we echt niet omkomen!

Zaterdag 12 juli. Het is zover! De Dageraad vertrekt inderdaad bij dageraad. We gooien los net als onze collega zeiler langszij. We draaien een rondje, trekken onze collega even los als hij vastloopt en leggen weer vast. Nu aan de steiger. Het is nog vroeg en het regent. Niet helemaal de bedoeling.

Kwart over tien gaan de trossen dan toch echt los. Crew aan en gasten van boord. Lijnen en fenders wegbergen. Grootzeil omhoog en naar het startvak. Of liever achter het startvak. We zitten in de laatste startgroep en zoals ook in het logboek van de organisatie staat: de toerzeilers laten punten liggen bij de start! Wij zijn daar geen uitzondering op. We hebben het dan ook nooit eerder gedaan. Het Westgat moeten we uit kruisen. Ook dit kost ons punten (tijd dus), want we zijn een onervaren team met elkaar. Het steeds weer overstag gaan kost moeite en tijd.

Ik merk dat ik nogal uitgeput ben. Waarschijnlijk door alle stress. Jammer maar helaas. Ben ik een keer niet zeeziek moet ik toch mijn kooi in omdat ik niet meer op mijn benen kan staan. Dit blijft zo gedurende de hele tocht. Ik kom slechts af en toe even buiten zitten. Gelukkig ook op het moment dat we een ontmoeting met een paar dolfijnen hebben!

Saskia is helaas erg zeeziek. Na een uur of 24 knapt ze weer op en kan ze nog genieten van de rest van de tocht. De mannen doen het echte werk en draaien twee aan twee hun wachten. Vier uur op en vier uur af. Na het Westgat gaat het snel. De wind komt uit de goede hoek met een goede snelheid. Het wordt dan ook één van de snelste CAMraces in de CAMR geschiedenis. De eerste gaat al na ruim 46 ½ uur over de finish. Wij doen dat om 20:51:24 uur op maandagavond 14 juli 2008. Ruim 57 uur op de klok. Niet slecht! In onze klasse laten we twee boten achter ons. En nog twee die zijn afgehaakt danwel niet zijn komen opdagen. We kunnen tevreden zijn!