Zo'n dagje rust zorgt in dit geval voor de man met de hamer. Ik ben uitgeput. Even een boek lezen in de zon al is de wind hier fris. Om een beetje energie terug te krijgen gaan we een wandeling maken. Niet het dorp in deze keer. Er ligt een prachtig geel koolzaadveld de andere kant op. Zodra je voet op het wandelpaadje er langs zet heb je het gevoel in volkomen vrije natuur te zijn.

Mooie ruige natuur. Een gele pracht links en een oud spoorlijntje rechts van ons. Er rijden nog treinen. Denken we. Zal geen hoog frequente lijn zijn. We wandelen het hele veld om. Heel stuk langs de Crouch. Prachtige uitzichten. Dat doet een mens goed. Zulke ruige natuur stukken vind je in Nederland niet meer. Als ze er op deze manier al ooit geweest zijn.

Terug op onze statige dame bouwen we een pannenkoekenfeestje met een deel van onze reisgenoten. Als we dan niet bij een Indiaas restaurant kunnen eten, genieten we een keer van de Hollandse keuken in eetcafé de Markiezin. Ook erg aangenaam.

Als laatste gekomen, als eerste vertrekken. Op naar IJmuiden. De rivier af doet Bertus het werk nog. Er staat stroom tegen. Eenmaal bij de monding hijsen we de zeilen al is de wind zo goed als tegen. Een stukje kruisen met lange slagen. Is hard werken bij het overstag gaan. En de golven bouwen langzaam op. Ga ik dan ook nog naar binnen voor een toilet bezoek, wordt de combinatie te veel en slaat het monster zeeziekte wederom toe. Niet zo zwaar als op de heen weg. Zodra we de zandbanken bij Harwich voorbij zijn en we kunnen gaan oversteken gaat Bertus weer het werk doen. Ik wil beslist niet naar IJmuiden gaan kruisen nu. Dan verdubbelt de afstand bijna en ik heb slechts één wens: IK WIL NAAR DE JACHTHAVEN! Ik wil van die akelige zeeziekte af. De uren dat ik op de bank lig golft de Dijk weer en ben ik bezig met het schrijven van een verhaal over zeeziekte. Een ervaringsverhaal. Er is een probleem. Zodra de zeeziekte weg is vergeet ik grotendeels hoe ellendig ik me voelde. En zet het dan nog maar eens goed op papier. Gelukkig voor Henk ben ik nu wel in staat om geregeld een poos uitkijk te houden. Kan hij ook wat slaap krijgen. Deze overtocht is een stuk langer dan de heenweg. Er is weinig scheepvaart en de tocht verloopt verder prima. Eenmaal meer aan de Nederlandse kant van de Noordzee neemt de golfhoogte af om zelfs nihil te worden. Daar is het monster niet bij gebaat en het verdwijnt. Na ongeveer 28 uur bereiken we Seaport Marina. Wat is het warm hier! Heerlijk. De Markiezin is een soort van zoutpan geworden. Goed voor het vernietigen van de groene waas op het teakdek. Afspoelen met zoet doen we later wel.

We genieten van een zomerse dag met een pier- en strandwandeling, een terrasje, een maaltijd buiten bij het IJmuidense eetcafé. We golven langzaam uit en keren terug naar de harde werkelijkheid van het gewone leven. We hebben een heel andere tocht gehad dan we verwachten. De invloed van de avond bij Pin Mill is behoorlijk. Het is zoals de Dijk zingt: Als het golft dan golft het goed!