De Suffolk Yacht Harbour ligt maar een kwartiertje varen de Orwell af. We krijgen een plek op een langssteiger waarvan we denken "oei, hoe komen we hier morgen weer uit?". Dat is een probleem voor dan. Bij het aanleggen helpt een man een handje. We maken een praatje en worden uitgenodigd voor een bakkie op hun boot.

Het is een brits echtpaar die zeer binnenkort gaan vertrekken voor een langere reis. Anthony en zijn vrouw hebben een Oyster (merk boot) genaamd Tomia. Ook een fraai schip. Hij vertelt dat ze bijna een contest wilden kopen. Hij is ook betrokken geweest bij de import van contesten in Engeland. Vriendelijke mensen en een gezellig praatje in de uitbundige zon. Het weer werkt deze tocht behoorlijk mee. In elk geval kwa zon. Door de oostenwind is het wat koeler dan in Nederland. Die mooie Noordzee werkt afkoelend.

In de jachthaven ligt een oud lichtschip wat in gebruik is als clubhuis van de Suffolk Yacht Club. Alleen toegankelijk voor leden en bezoekende jachtmensen. We overwinnen onze schroom en gaan er wat drinken. Braaf tekenen we het gastenboek. Dat vereisen de regels. Het valt allemaal best mee. Net een gewone bar (oeps, dat zullen ze niet leuk vinden). Gezellig ook.

We maken een korte wandeling in de directe omgeving. Het meest opvallende is een richtingaanwijzer met daarop 'Public Footpath'. Het wijst in de richting van niets. Althans niet iets wat op een voetpad lijkt. Mij intrigeert dat soort dingen altijd. Wat zit er achter? Welke denkwijze, bedoeling? We zullen het waarschijnlijk nooit weten.

De bemanningen van de andere twee boten komen bij ons een praatje maken en we besluiten allemaal om de volgende dag naar Burnham on Crouch te gaan. De Crouch is een rivier een stukje zuidelijker langs de oostkust. Wel getijde, maar altijd bevaarbaar. Alleen de weg er naar toe bevat ergens een crossing van een zandbank en daar moet je wel even rekening mee houden. Daar wil je genoeg water onder je kiel!

We willen op tijd vertrekken. Zijn wel iets traag in opstarten en dat is maar goed ook. De toegangsgeul naar de haven wordt op drie meter gehouden. Alleen de haven zelf niet blijkt. En de Markiezin zit dan ook bij laag water nog een beetje in de modder. We ploegen er net doorheen als we een half uurtje erna vertrekken. Een spannende en ook flitsend goede afvaart achteruit! Het zeilen gaat weer lekker. Eenmaal de zandbankcrossing over varen we voor de wind. Dat blijft nog wat gehannes bij onze statige dame. De genua uitzetten met de spinnakerboom is niet simpel. Die boom is loodzwaar en als we samen zijn durven we dat niet aan. Henk wordt creatief met de pikhaak. Niet geschikt voor de grote genua, maar met de kotterfok lukt dat net wel. Zo maken we nog een beetje vaart. Het zeilt wel lekker rustig! We arriveren als laatste in Burnham. Tot groot genoegen van het schip welke als eerste aan is gekomen. Meestal zijn zij de laatste. Een hele rij mannen wacht ons op. Zou je toch denken dat zo'n aanlegmanoeuvre een eitje is. Niet als je maat (ondergetekende) eigenwijs is en de tros te ver laat beleggen. Het is notabene een manoeuvre die ik op les geleerd heb! En nu ik niet zelf achter het roer sta zorg ik voor een totale chaos. Ik zal het niet meer doen! We komen in aanraking met een steiger en de buitenboord motor op een andere boot. Ik schreeuw mijn longen uit het lijf. Niet dat dat helpt, maar goed. Uiteindelijk weet Henk de boel te redden en met vereende krachten trekken ze de Markiezin langswal. Het kost ons een tijdje om bij te komen. En dat na die geweldige start 's morgens.

We bezoeken het dorpje. Niet heel bijzonder. Wel aardig. De kade langs de rivier geeft een mooi uitzicht. Al die bootjes aan moorings die helemaal of half droogvallen. Prachtig gezicht.

's Avonds overleggen we met z'n allen. Waar gaan we nog heen? Het eind resultaat is dat we een dag blijven liggen. Iedereen is moe en het hele gebeuren eist toch een tol. Dagje rust en daarna oversteken. Zo golft het na.