Na onze vakantie vinden we de Markiezin en onszelf voldoende toegerust om een keer mee te gaan met een rally van de Nederlandse Vereniging van Toerzeilers. We schrijven in op de najaarstocht naar Whitby. Deze keer regelen we zelf extra bemanningsleden. Er gaan er drie mee.

Wij besluiten op dat moment al dat we met ons schip gezien de bemanning (die nog grotendeels onbekend met de Markiezin en met ons zijn) niet naar Whitby willen gaan. Het moet wel leuk blijven. Het ochtend palaver levert in eerste instantie een tweedeling op. Lowestoft of Wadden is ongeveer fifty-fifty. Nog voor wij aan boord onze beslissing maken is het omgeslagen naar vrijwel allemaal Lowestoft en zo sluiten wij ons bij deze groep aan. We hebben niet voor niets gekozen om een keer mee te gaan met de vereniging en met Pinksteren hebben we de Lowestoftrally moeten laten gaan.

Er staat een stevig briesje. Soms wel héél stevig. De zee is ruig en dat levert het bekende monster voor mij op. De eerste keer dat ik aan boord van de Markiezin volledig uitgeschakeld op de bank lig zeeziek te zijn. Nog een bemanningslid is zeeziek, maar blijft buiten liggen. De overige drie, waaronder de schipper, klaren de klus van zeilen, navigeren, regen trotseren en marifoonrondjes beantwoorden. Tot grote vreugde blijkt onze nieuwe stuurautomaat Mina het fantastisch te doen! Zij stuurt beter dan wijzelf. In ongeveer zestien uur haalt de Markiezin de overkant en legt als derde aan in Lowestoft. Midden in de nacht aankomen is geen beletsel om nog een warme maaltijd te nuttigen. Op zee was daar weinig animo voor.

Na een dag Lowestoft, enig palaveren, wordt er gezeild naar Southwold. Een jachthaven (groot woord voor deze aanlegsteiger) in the middle of nowhere met prachtige natuur en een schattig dorpje (wat niet ieder van ons heeft gezien). Zelf zouden we daar niet zo snel naar toe zijn gegaan. Het is klein en wij zijn groot. Toch gaat het prima mits je dichtbij hoogwater binnenloopt. In de stromende regen, nog gehuld in zeilpakken is er een uitbundige steigerborrel. De Harbour Inn ter plaatse zal dit niet zo hebben kunnen waarderen, al is de omzet daar later op de avond nog aardig verhoogd.

De volgende stop wordt Ipswich. De rivier de Orwell op. Aankomst later op de avond. Weer een aanloop in het donker van een haven die we niet kennen. We leren een hoop van deze trip. Op een rivier kun je rustig koken en eten onderweg. Heeft wel iets dit eetcafé Markiezin. Ipswich is een leuke plaats. Vooral veel naar boven kijken, want boven de soms afgrijselijke winkels schuilen prachtige gevels.

Wij denken na Ipswich de oversteek naar Nederland te maken. Maar er zijn plannen voor een modderbad. Hier en daar is navraag gedaan naar een goede plek om met je schip in de modder weg te zakken. De Engelsen staan met ongeloof te kijken bij zo'n vraag. Wegzakken in de modder overkomt je. Dat ga je niet opzoeken! Na het schipperspalaver (op de boot er naast wordt tegelijkertijd een matrozenpalaver gehouden) is het uiteindelijke resultaat: Brightlingsea.

Weer een stukje verder naar het zuiden van de oostkust van Engeland. Een modderbad zal het niet worden. Er is een ponton om aan af te meren en hooguit een stukje kiel verdwijnt bij laagwater. Een watertaxi brengt je naar de vaste wal. Dit is de afsluitende avond en met de hele groep gaan we eten bij een Indiaas restaurant. Een uitermate vrolijke en aan onze bescheiden tafel van zes (de rest zit aan een lange tafel en hebben véél minder plezier) een uitermate luidruchtige avond. Waardig afscheid van een enerverende week.

De volgende ochtend vertrekken we naar de overkant. Er staat weinig wind en aangezien onze genua eerder deze week gesneuveld is, zijn we zodanig ondertuigt dat we het merendeel van de tocht moeten Bertussen. Gelukkig verricht ook Mina goed werk en met een wachtschema komen we de tijd wel door. Soms is het een beetje saai, maar wie heeft ooit beweerd dat zeilen leuk is………?