Wanneer je in het voorjaar je boot de wal op zet voor ‘knippen en scheren' heb je het voordeel dat er meer bootjes komen. Sommige zijn binnen een dag klaar en anderen staan er een paar dagen. Zelf ben ik best een beetje jaloers als een boot 's morgens uit het water komt en aan het eind van de middag weer te water gaat. Grootste verschil met ons is dat er een heel team meekomt. Werk verdelen en zo is ‘knippen en scheren' gauw klaar.

De bootjes die een paar dagen droog staan zijn leuker. Dan krijg je contact met de eigenaren, maak je gezellig een babbel en helpt elkaar zo her en der als het zo uitkomt. In de week dat ik hard aan het poetsen ben staat de Markiezin een paar dagen naast de Christine en zo ontmoet ik haar bemensing. Het blijkt dat de boten aan dezelfde steiger liggen en nu wij toch nog een jaartje in IJmuiden blijven, is het leuk meer mensen te leren kennen. We worden door de Christine uitgenodigd voor de laatste winteravondlezing van de Yachtclub Seaport Ymuiden (YSY). Een lezing van Henk de Velde. We nemen de uitnodiging van harte aan.

Op een woensdagavond tijgen we naar het Zandhuis en luisteren naar het verhaal over de ‘Never ending voyage'. Henk de Velde is een doorgewinterde zeezeiler. Letterlijk want hij heeft met een schip ingevroren gelegen in de buurt van de Noordpool. Een min of meer bekende Nederlander door zijn (solo) wereldomzeilingen waar altijd wat mis gaat. Volgens sommigen een zonderling en volgens anderen een voorbeeld. Ik volg zijn weblog grotendeels en vind hem in elk geval een sympathieke man en een goed spreker. Een tussitalla (spreek uit: toesjietallah) oftewel een verhalenverteller. Op één van de Micronesische eilanden waar hij net is geweest heet een verhalenverteller een tussitalla. Het is een verbastering van het Engelse woord storyteller. En een beter woord voor hem ken ik niet. Het is een leuke avond en we worden gelijk maar lid van de vereniging. Goed voor de contacten.

Nu wil het feit dat weken voor deze uitnodiging we al kaarten hebben gekocht voor de lezing van Henk in Amsterdam. We luisteren met plezier nog een 2^de keer naar deze tussitalla. Hetzelfde verhaal maar toch weer net even anders. En kochten we de 1^ste lezing een aquarel van Henk, nu toch ook maar zijn laatste boek. Uiteraard gesigneerd.

Henk de Velde is weer terug naar zijn boot de Juniper die momenteel in Japan ligt. Zijn belevenissen volg ik verder op zijn weblog. Onze aandacht gaat terug naar de Markiezin. De boegschroef wordt geleverd. Het uit- en inbouwen doet Henk in samenwerking met vriend Kors. Kors is namelijk van Bootzorg Jachtservice en zo hebben wij beeldmateriaal voor zijn website en heeft hij ervaring met boegschroeven.