Laat ik me even voorstellen! Hoi, mijn naam is Ger. En anders dan de naam doet vermoeden: ik ben van het vrouwelijk geslacht! Altijd al geweest.

Een goed lezer op deze site kan natuurlijk uit de foto’s halen dat de partner van Henk een vrouw is, maar zoveel foto’s kijken is ook weer zo wat. Daarom even duidelijkheid scheppen voor al diegenen die nu verbijsterd aan het bedenken zijn “dat had ik nou nooit achter collega Henk gezocht!”. Je hoeft ook niks te zoeken achter Henk. Doodgewoon getrouwd met zijn vrouw. Niks mis mee. Ook niet als ik toevallig wel een man was geweest trouwens. Maar dat terzijde. Alle verwarring is ontstaan bij de uitnodiging voor de afscheidsborrel van Henk. Daar staat de volgende deelzin: “….ga ik samen met mijn partner begin 2010 de wereld vanaf het water bekijken”. Klinkt leuker dan “met mijn vrouw”. Wat minder formeel bijvoorbeeld. Er had kunnen staan “samen met Ger”, maar dat levert vast ook allerlei speculaties op. “Nieuwe vriend? Nieuwe vriendin? Hij was toch getrouwd?” 

Speculeer rustig verder. Wij hebben dan nog eens wat om over te lachen. En ik heb iets aardigs om een stukje over te schrijven. Soms ontbreekt het aan inspiratie en we willen onze site wel een beetje levendig houden.

Op de afscheidsborrel heeft Henk uiteraard vele vragen gekregen. Er zijn een paar heel dringende vragen die meer dan eens gesteld worden. Wat wij gaan doen is voor anderen duidelijk nogal onbegrijpelijk. Bizar misschien? Of gewoon om jaloers op te worden? Wij staan er nauwelijks meer bij stil. Door het proces van jaren is het gewoon geworden voor ons. We vinden het niks uitzonderlijks meer tot we er even echt bij stil staan. Het is wel bijzonder. Of op zijn minst anders dan gewoon. Maar als je zoals wij al jaren andere vertrekkers volgt dan vergeet je dat de meeste mensen dit soort ondernemingen niet doen. Het blijft bij dromen. Een stap verder betekent zekerheden opgeven en dat is niet een simpele beslissing. Een programma als “Ik vertrek” blijft alleen interessant als niet elke Nederlander een dergelijke stap neemt. Wij zitten midden in het proces en vergeten hoe de buitenwereld tegen onze plannen aan kan kijken. Pas bij speciale vragen bedenken we weer even “o ja, het is niet zo gewoon wat we doen!”.

Wat doe je als je midden op zee ruzie krijgt? Wat doe je als je midden op de oceaan ziek wordt? Als het stormt? Hoe hou je het vol om dagenlang met je vrouw op een boot te zitten? Paar van de veel terugkerende vragen. En de antwoorden? Door Henk gegeven: “ik ben sterker en zet haar wel over boord J. Zonder gekheid, bij grote tochten zie je elkaar weinig. Je draait wachten van 3 uur op en 3 uur af. Geen tijd om ruzie te krijgen.” (“Inderdaad! Dat doe je pas bij aankomst in een haven” red.) “Als je ziek wordt, tja, heel hard bidden.” “Storm uitzitten en ook heel hard bidden.” “Uhm…tja…sta ik even met mijn mond vol tanden. Maar ach, we hebben onze ‘seven year itch’ wel gehad en al vaker langere tijd aan boord doorgebracht. Komt wel goed.”.

We kunnen hartelijk lachen om de vragen, maar natuurlijk zijn ze ook serieus. We hebben er zelf echt over nagedacht. Bij ernstige ziekte midden op de oceaan hebben we een probleem. Iets te ondervangen door een goede cursus te doen met niet alleen EHBO, maar ook injecties kunnen geven, omgaan met bepaalde geneesmiddelen. Deze cursus staat ons nog te wachten. Bij storm weten we welke maatregelen we moeten nemen om de risico’s zoveel mogelijk in te dammen. Er kan vanalles mis gaan. Maar dat hoeft niet. Niets is zeker! We accepteren de risico’s die we lopen en hebben grondig nagedacht en uitgezocht wat we aan risicobeheersing kunnen doen. En dat doen we! Het is net een ‘gewoon’ IT-project.