Op de vertrekkersdag staan we vrolijk de aankomend vertrekkers op te roepen om vooral geregeld hun weblog bij te houden. Heb je niets te melden? Meld dát! Wat doen we zelf? We laten al enkele maanden niets van ons horen. Dat moet veranderen.

Er is best wat te vertellen. Het gaat alleen niet over zeilen. De Markiezin dobbert rustig in het (ijs)water van zijkanaal D. Goed beschermd tegen de vorst. Het winterzeilen hebben we voor dit seizoen laten vervallen. Zelfs met Kerst niet weggeweest. Die paar vrije dagen zijn goed besteed aan het grondig opruimen van de vliering en de werkkamers. Tussen de spinnenwebben vinden we veel rommel. Wat kan een mens een puinhoop verzamelen in een jaar of 10! Na een verhuizing denk je dat spullen later wel van pas zullen komen en plaats je het op de vliering. Stapels oude lakens en dekens. Als bescherming van vloeren bij de volgende keer dat we verhuizen. Of misschien gaan we de boel opknappen en hebben ze dan nodig als afdekmateriaal. Je weet maar nooit. De restanten vloerbedekking, buitengewoon handig te zijner tijd. Hebben we het nog niet over de mega hoeveelheden planken, restant hout en dergelijke. En de toptrainer die niet zo top is. De nooit uitgepakte verhuisdozen. Het grootste deel verdwijnt naar de stort. Het ligt er 10 jaar onaangeroerd. Hup, weg ermee. Is iets nog goed bruikbaar dan gaat het op de stapel “Ter Verkoop”.

Het is een confrontatie met je verleden een dergelijke opruimactie. En het zorgt voor gewetensvragen. Wat moet ik met al die dia’s? Ik kijk ze nooit meer, maar weggooien? Nee, dat kan ik echt niet. Cassettebandjes? Welk kind weet nog wat het is? Weggooien dan maar. Of toch niet? Er is een liefhebber en ik stop alle cassettes weer gauw terug in de lades. Stapels en stapels oud papier verdwijnt naar de container. Studieboeken die al zo verouderd zijn dat je er niets meer mee kan. Cursusmateriaal waar je jaren niet meer naar kijkt. Ik vraag me geregeld af waarom ik het ooit bewaard heb. Langzaam komt er orde in de chaos en ruimte in de kasten. Ruimte die meteen gevuld wordt met bootspullen. Alles wat los door het huis staat moet opgeborgen of weg. Het huis moet er zo ruim en leeg mogelijk uit zien. Maar ook nog leefbaar blijven. Het is zoeken naar de gulden middenweg. Het is afscheid nemen van een periode van 10 jaar. Nog een week of 2 en dan staat huize ‘de Markies’ in de verkoop. We zeggen gedag en gaan een nieuwe periode in.

Terwijl we de spinnenwebben wegzuigen spinnen de hersenen op volle toeren. Tussen de bedrijven door maken we een rapport over het restylen van de website van de Nederlandse Vereniging van Toerzeilers (NVvT). Het is voor ons een soort stage waarmee we bepalen of het bouwen, ontwerpen en implementeren van websites qua werk iets voor ons is. We zien wel wat in een eigen bedrijf. Onze plannen voor verre zeilreizen staan nog hoog op de agenda. Maar na verliefd te zijn geworden op de Zweedse scheren willen we eerst het noorden verkennen. In de zomer! In de winter zijn we terug in Nederland. Dan wil je iets om handen hebben. Het is altijd al een stille wens geweest van Henk om iets voor zichzelf te beginnen. En ik sta daar vierkant achter. Zelfs in de huidige crisis economie.

En zo zoeken we nu naar wat we precies gaan doen, hoe we dat vormgeven, waar we gaan vestigen et cetera, et cetera en enzovoort. Het is een stroom aan zaken uitzoeken en beslissingen nemen. Het plan groeit elke dag verder en wordt duidelijker. Wij weten veel meer dan ik nu vertel. Een beetje suspence houden we er in. Volg de verhalen op deze site! En ik beloof dat ik vaker zal komen vertellen.