Paar maandjes geleden, om precies te zijn in juni, hebben we een dagje zitten zwoegen op een verhaal. Het blad Zeilen heeft een verhalen schrijfwedstrijd uitgeschreven en we hebben uiteraard allebei meegedaan. Als je van plan bent om in de toekomst toch wat te publiceren is elke oefening goed en netwerken bij bladen uitstekend.

Een mail van de redactiesecretaresse volgt met meer informatie. Henk is net geen eerste geworden, maar wel een erg goede tweede!

Trots!!!

Brutaalweg informeert Henk of ze een exemplaar willen sturen daar wij geen abonnee zijn (en helaas geen abonnement hebben gewonnen). Gaan ze doen! Gelijk volgt de vraag of Henk zijn prijs svp in ontvangst wil nemen op de natte Hiswa. We grijnzen van oor tot oor. Wij gaan nooit naar de natte Hiswa! Maar ja, als je gratis entreekaarten krijgt, wordt het een ander verhaal. Gauw de agenda erbij. Oeps, net een hele drukke week! Dagje vrij nemen. Je moet er wat voor over hebben.

Als alles gaat zoals gepland, gaan wij op de eerste natte Hiswa dag de boel opvrolijken met onze aanwezigheid. Henk gaat vast uitgebreid op de foto in een strak zeilpak zodat er flink reclame kan worden gemaakt. Vervolgens hopen wij het strakke zeilpak te ruilen voor wat een paar coastal jacks. We hebben niet geanticipeerd op het winnen van schrijfwedstrijden en net dit jaar hele goede zeilpakken gekocht. Vragen staat vrij. Nee heb je en ja kan je krijgen. Er wordt met de leverancier overlegd.

En dan ligt nummer 9 in de winkel en nog niet bij ons op de mat! Op een drafje naar de shop, want we kunnen niet wachten (we hebben toch een extra exemplaar nodig om overal te showen).

Uiteraard vinden we zelf het verhaal van Henk het allerbeste! Lees hier zijn winnende verhaal ………..

Ahum….

Met een schok word ik wakker: "Wat is er gebeurd?" roep ik naar achteren. "Waar zijn we in beland?" Ik worstel me in mijn zeilkleding en trek mijn laarzen aan. De kajuit ziet eruit alsof er een tornado heeft gewoed. Alles is van zijn plek. Houvast zoekend stap ik door de rotzooi naar de trap. Ik kijk de kuip in. Leeg… Ik klim de trap op de ochtendschemering in. Aan bakboord zie ik de westkust van Corsica. Aan stuurboord zie ik de donkere Middellandse Zee hevig nadeinen van een uitdovende mistral. Tenslotte kijk ik naar voren door het overkomend buiswater heen. En daar, op de punt, staat Theo in trance met zijn rug naar me toe. Hij tuurt naar het zuiden. Hij draait zich om, ziet me staan, en alsof er geen golven zijn komt hij naar achteren. Tussen het stuifwater door denk ik even dat het Theo niet is. Als hij in de kuip stapt zegt hij met fonkelende ogen: "Geweldig deze zee, een droom die uitkomt!".

Volkomen perplex kom ik niet verder dan opnieuw te roepen: "Wat is er gebeurd?" In mijn herinnering liggen we doodmoe na de overtocht vanaf Marseille ergens voor anker. Nu zitten we hier weer midden op het ruime water! "We hebben een week of zo, dus geen tijd te verdoen" is de korte verklaring van Theo. Ik begrijp er niets van. Gisteravond na de heftige overtocht hebben we alles in de kajuit opengezet om te drogen. Afgesproken dat we een dag of wat zullen blijven liggen. En nu, zonder overleg, zonder alles op te ruimen vertrekken? Terwijl ik lig te slapen? Onverantwoordelijk! Ik wil dit ter sprake brengen, maar een overkomende breker overstemt mijn bedenkingen. "We gaan naar de golf van Propriano" roept Theo vervolgens. Veel keus heb ik niet, en de kracht om er tegenin te gaan ontbreekt. Zes natte uren later lopen we binnen bij Propriano.

Nadat we goed en stevig zijn geankerd schuift Theo de rotzooi in de kajuit wat opzij. Hij ploft op een bank, grinnikt "Opgeruimd!" en valt in slaap. Mij weer verbijsterd achterlatend. Is dit de Theo waarvan ik eerst dacht dat hij hier alleen voor de zon kwam? Theo, die, toen ik hem vier dagen geleden voor het eerst ontmoette, vooral geïnteresseerd was in orde, netheid en de stranden aan de oostkust van Corsica? Theo, die tijdens de laatste overtocht vanaf Marseille al over de rooie ging als de marifoon te hard stond terwijl hij net wilde gaan slapen?

Mijn gedachten dwalen af naar een paar maanden geleden. Twee studiegenoten van me, vrienden van elkaar, willen een boot huren op de Middellandse Zee. Ze gaan vervolgens op zoek naar twee anderen om mee te gaan. Zowel Theo als ik zijn daar op slinkse wijze ingetrapt. Het lokmiddel was veel bier en folders met blauwe luchten. En het nog niet hebben van andere vakantieplannen terwijl het al juni is.

Uiteindelijk ontmoeten Theo en ik elkaar afgelopen vrijdag pas voor het eerst. We zijn samen op de zeilboot in Marseille, maar eigenlijk alleen, zo zonder onze wederzijdse kennissen. We wachten wat onwennig op hun komst en praten wat. Ik kan niet zeggen dat het tussen ons goed klikt. Ik erger me aan zijn overdreven rechtlijnigheid. Aan zijn betweterigheid. Aan het ontbreken van echtheid misschien.

Dan komt het onvermijdelijke telefoontje. Of het een smoes is of niet weet ik niet. Maar aan het eind van het telefoongesprek hebben Theo en ik een keuze uit twee: terug naar Nederland of samen op pad. Het wordt het laatste, hebben we iets te bewijzen? Een zekere roekeloosheid komt over ons… Na het besluit om te gaan vertrekken we direct. Voor een mistral uit zeilen we vanaf Marseille naar een besloten baai op Corsica.

Een kreet van een langsvliegende meeuw brengt me weer terug in het heden, de golf van Propriano. Terwijl ik naar de slapende Theo kijk kan ook ik mijn ogen niet meer openhouden. Ik strompel naar mijn kooi en val zelf in slaap. Flarden van dromen schieten vervolgens ongecontroleerd langs.

De laatste droom begint met een wapperende Corsicaanse vlag achterop een schip. Het schip ploegt door de zee heen, maar de bemanning houdt koers en de golven kunnen daar niets aan veranderen. Iedereen die op Corsica geweest is kent die vlag. Een wit doek met het zwarte hoofd van een zeevaarder er middenin, voorzien van witte haarband. Je zou het trots en authentiek willen noemen, als deze twee woorden nog niet zo vaak misbruikt waren voor van alles en nog wat dat het niet is. Vaar je een paar dagen rond Corsica dan zie je op verschillende plezierjachten de vleesgeworden look-a-likes, voor een vakantie lang.

Aan het eind van de droom roept iets of iemand tegen me: "Je kunt ervoor kiezen om te doen wat je wilt". Terwijl ik wakker word bedenk ik enigzins verwonderd dat ik de droom eerder heb gehad. Was het niet de vorige nacht na de aankomst van onze overtocht? De droom was toen wel heviger. De vraag om te kiezen luider, dwingender. Ook toen gaf ik er geen gehoor aan. Ik vind het ronduit kinderachtig om een vakantielang zo… overdreven te doen.

Theo heeft ondertussen duidelijk de vermoeidheid alweer van zich afgeslagen. Waar hij een paar dagen eerder nog verkondigde stil te zijn als anderen slapen hoor ik nu een luid gestommel. Ik sta op en loop naar de kajuit, voorbereid op het ergste. En ja hoor, of liever: Nee hè! Daar staat Theo met een witte doek om zijn haren gebonden. Ik kan niet anders dan uitbrengen: "En nu zeker gaatjes voor een stel gouden oorringen". Vier dagen geleden zou dat hebben geleid tot een minachtende blik. En nu… "Ga je mee met de bijboot naar het dorp? Want dat is wat ik ga laten doen" antwoordt Theo. Ik probeer hem niet om te praten. Ben nieuwsgierig.

Twee uur later varen we terug naar onze zeilboot. Theo trots en natuurlijk met hoofddoek en glimmende oorringen. Ik ernaast. Enigszins gegeneerd door deze explosie van vakantie euforie, wat angstig voor de spijt die Theo gaat krijgen over een week, en misschien, diep verborgen, ben ik ook afgunstig.

De rest van de week omzeilen we het eiland. Theo verandert. Volledig. En wordt daardoor prettiger reisgezelschap. Hij maakt de havenplaatsen aan de oostkust onveilig, met mij in zijn kielzog. We dobberen bij het meer van Diana rond, samen met twee vakantievierende Italiaansen. Theo heeft ze opgepikt in een bar in Porto Vecchio terwijl ik al op de boot lig te slapen. Nergens wordt er vreemd gereageerd op de veranderende Theo. Ik schijn de enige te zijn die het allemaal wat overdreven vind. En wat daarnaast een beetje pijn doet: de droom. Hij vervaagt. Ik zie het schip, ik zie de vlag. Maar de vraag om een keus te maken, die komt niet meer.

De terugtocht vanaf Bastia, hoofdstad van Corsica, naar Marseille is geweldig. Intens. Misschien als gevolg van het naderende afscheid, de wind, de wolkeloze nacht. Wie zal het zeggen. En daar, om twee uur ’s nachts, heb ik het eerste echte gesprek met Theo. Zoals gewoonlijk herinner je je van dit soort nachten hoe het was, maar zijn de meest woorden maar beperkt te herhalen. En als ik verwacht dat de hoofddoek afgaat, de ringetjes eruit, en het normale leven weer begint, dan heb ik het mis. Daar hebben we het over. "Ik ga niet terug naar Nederland", zegt Theo, "in Porto Vecchio heb ik een schipper ontmoet. Hij maakt rondreizen met passagiers. Ik wordt zijn stuurman". Ik probeer nog wat over familie niet in de steek laten en over eerst goed nadenken, maar weet dat het geen zin heeft.

Een dag later wensen we elkaar op de kade van Marseille tot ziens en vaarwel. We hebben elkaar nooit meer gezien.

Nu, twintig jaar later, moet ik hier weer aan denken. De herinnering aan deze zeilweken is vervaagd, en in de loop van de jaren zal ik er wel het een en ander aan hebben bijverzonnen. Het enige dat ik me nog exact herinner is wat de start was van ons gesprek die nacht tussen Bastia en Marseille. Toen ik erover begon dat het normale leven voor ons weer zou beginnen. Zonder nadenken had hij het er uitgegooid: "Maar het normale leven gaat voor jou straks niet beginnen. Kijk in de spiegel. Je normale leven is hier gewoon doorgegaan! Ik volg mijn keuze, maar wíl jij die van jouw wel volgen?".

Onbehaaglijk vraag ik me af waarom deze herinnering nu weer opspeelt. Ik was net zo lekker de krant aan het lezen op mijn vrije zaterdag. Kopje koffie erbij, kat op schoot. Even niet naar het werk.

En dan zie ik het. Een Corsicaanse vlag in een overlijdensbericht. Van ene Theo, 45 jaar, schipper, overleden ergens in Zuid Amerika, met als quote "Kies, maar kies wijs".

Een lange lijst namen eronder.